Time flies when you're having fun

Vergeet ik in mijn vorige blog gewoon helemaal te schrijven dat we blij mogen zijn dat mam nog onder ons is! De ochtend voor we aan onze grote wandeling hier gingen beginnen, deelden we tijdens ons ontbijt de keuken met een grote groep vrienden. Die hadden al wat brood in het broodrooster en wij hadden het onze erbij gedaan. We hadden een beetje haast en dus wilden we ons brood er iets eerder uithalen dan hun broodjes... En dat wilde mijn moeder met een mes doen. Nét toen ze het mes in het broodrooster stak, werd ze gered door de man in het gezelschap: 'Are you trying to get electrocuted? You can just put this button here if you'd like to get them out..' Oeps, grinnikt m'n moeder beschaamd. 'That's just how my mom does her hair every morning.' De jongen vindt het wel grappig tot haar ermee te pesten tot we de keuken verlaten ;).

We reizen vandaag van Whakapappa in Tongariro NP richting Lake Taupo, een vulkanisch meer dat aan het park grenst. Normaal nemen we de Intercity bus, maar die doet deze route niet, dus zijn we aangewezen op de Naked Bus. Terwijl we zitten te wachten raken we aan de praat met een gezellige Engelse dame die alleen reist.
De bus komt netjes op tijd en de chauffeur vraagt niet eens onze namen, blijkbaar heeft hij drie mensen geteld voor de bus en vindt hij dat genoeg bevestiging. Verder krijgen we geen enkele info van onze chauffeur, terwijl we van Intercity toch wel gewend zijn dat ons één en ander wordt uitgelegd over de omgeving.

We kijken het dorp en de vulkanen zo lang mogelijk na, wat is het hier mooi en wat hebben we het naar ons zin gehad! Als we het park uit rijden en via de hoofdweg een aantal kilometer verderop richting Taupo rijden, zien we aan de zijkant van de Tongariro rook omhoog komen. Die is 18 maanden geleden uitgebarsten (met wat geschrokken wandelaars en een kapotte tramp hut als gevolg) en rookt nu nog wat na blijkbaar (wij twijfelen nog of het nou een wolk is of rook, maar de Engelse dame weet ons te vertellen dat hij nog aan het 'steamen' is).

We hebben een overstap, maar daar aangekomen vertelt onze chauffeur dat er één van de twee bussen die deze kant op komt vertraging heeft. Welke weet hij niet. Uhm, ok? Uiteindelijk blijkt het de onze te zijn en staan we bijna 1.5 uur te wachten op de de volgende bus. Ok, we zijn geen Naked Bus fans. Gelukkig houdt onze nieuwe Engelse vriendin ons gezelschap, die een Nederlandse vader blijkt te hebben ons vertelt hoe zij Nederland ervaren heeft toen zij na de oorlog voor het eerst kwam (eerst zo stijf als maar zijn kon en toen vanaf de jaren '70 ineens losser dan de UK!).

Gelukkig komt de bus in ieder geval wel opdagen, weet mam met enige moeite uit te leggen waar we heen gaan (chauffeur: 'where are you going ma'am?', mam: 'Topa.. no, Tupa.. no.. (vragende blik van de chauffeur), 'It's Taupo mom.') en worden we een paar uur later dan verwacht afgezet in Taupo. Dit is het grootste dorp gelegen aan Lake Taupo, dat 30 bij 40 kilometer (!) is. Onder het meer ligt een 'slapende' vulkaan, die 20.000 jaar geleden voor het laatst uitgebarsten is.

Aangekomen in Taupo nemen we afscheid van de Engelse, die m'n moeder nog snel een briefje in de handen stopt met 'Hunterwasser toilets' die we volgens haar zeker moeten bezoeken. Dan loopt ze weg.. en komt ze terug om te vertellen dat als we nog hulp nodig hebben, er een I-site achter ons. Aardige mevrouw! :)

Bij het hostel dat we geboekt zouden hebben.. blijken we geen reservering te hebben. Blijkbaar hebben we tijdens het regelen, toen we écht alleen nog maar aan bier drinken konden denken omdat we het zó zat waren, een steekje laten vallen. Het zit ons niet helemaal mee vandaag, want het hostel blijkt ook nog volgeboekt. Gelukkig verwijst de receptioniste ons naar hun 'zusterhostel', een straat verderop. Van buiten ziet het er een beetje shabby uit, maar ze hebben prachtige kamers, mét eigen badkamer! Wat een genot na zoveel weken badkamers delen :).

Als we ons allebei opgefrist hebben, willen we richting het centrum. We hebben openslaande deuren naar een klein plaatsje (waar druiven groeien, jammie!) en die moeten natuurlijk op slot. We zoeken naar een knopje binnen, maar die is er niet. Moeten we hem dan van binnen met de sleutel op slot doen? Nee, dat kan ook niet.. hmm.. Van buiten dan? Dat zou wel gek zijn, dat er dan steeds één via de gang naar buiten moet en één via de tuin, maar meer kunnen we ook niet bedenken. Dus, ik doe buiten de deur op slot, terwijl mam binnen blijft. Ik draai hem op slot, maar dan kan mam hem gewoon nog van binnenuit open maken.
Huh? Dus hij kan van buitenaf ook niet op slot? Ik krab nog eens op mijn hoofd, maar snap er niks van. Rollen omdraaien maar en kijken of het mijn moeder wel lukt. Ik de kamer in, mam buiten op de plaats. Ook haar lukt het niet om hem op slot te krijgen. Nét als we ons voorbereiden op ons volgende beschaamde moment waarop we bij de receptie moeten gaan vragen hoe de deur op slot moet, krijgt m'n moeder gelukkig de geniale ingeving dat ie in het slot valt en dus van buitenaf niet open kan. Een snelle test blijkt te bewijzen dat dat klopt. Wij hebben écht een handleiding nodig.

We vinden dat we wel een drankje verdient hebben en nestelen ons met een cidertje aan de rand van het meer, voor een fenomenale zonsondergang (geloof me, ik heb er veel gezien de afgelopen tijd, maar deze staat echt op nummer 1). De zon gaat onder achter een van de heuvels langs het meer, geeft een gouden rand om een donkere wolk met daar bovenuit de zonnestralen die de lucht en het meer oranje/roze kleuren. Een stukje verderop in het meer wordt de lucht blauw/paars. Ont-zet-tend mooi!

De volgende morgen gaan we mee met een zeiltocht over het meer met zeilboot 'Fearless'. We blijken de enigen die mee gaan voor de ochtendtocht en hebben dus een privé boot! :) Volgens onze gids David is de verklaring daarvoor dat het zaterdagochtend is en dan liggen de meeste backpackers nog met een kater in bed. Mam vindt zichzelf niet echt 'Fearless' genoeg voor de boot, want het water staat enorm laag en daardoor ligt de plank die we over moeten om op de boot te komen vrij hoog boven het water. Ze heeft even een handje nodig om de plan over te steken ;).

David, onze schipper/gids, lijkt er zin in te hebben en het weer is heerlijk, dus we gaan een mooie ochtend tegemoet. Als er ook nog zitzakken te voorschijn worden gehaald is het plaatje compleet. Het uitzicht op Mt Raupehu en Tongariro is geweldig helder en verbaast zelfs David, want meestel is het bewolkt op de toppen.

Er is te weinig wind om te zeilen, maar dat maakt het niet minder mooi. We varen zo'n uur over het meer en komen dan bij de 'Maori carvings', in een rots grenzend aan het meer. Die zijn ongeveer 30 jaar geleden gemaakt als kado aan de bevolking van Taupo. Mooi! De tekeningen hebben allemaal een symbolische betekenis, zo is er een hagedis te zien die de rots beschermt, een God die het dorp beschermt van de wind en in de grootste carving, een gezicht, hebben de verschillende tatoeages ook een betekenis (die ik vergeten ben..).

Terug kunnen we helaas ook niet zeilen, waarover David nog het meest teleurgesteld is. Hij vertelt ons dat we voor een flesje wijn altijd nog eens gratis mee mogen op één van zijn trips. Als mijn moeder zegt dat ze niet denkt dat ze m'n vader zover krijgt om naar NZ te vliegen, vertelt hij dat hij een vriendin in Veere in Zeeland heeft met een zeilboot, daar kan m'n vader het ook eens proberen ;).

Terug in de haven bezoeken we een farmer's market, halen wat te eten en gaan even lekker onder een boom liggen in het park. Daarna lopen we door richting een 'hot water stream'. Die zouden via een wandeling langs de rivier goed te bereiken moeten zijn, maar dat blijkt een doolhof! Af en toe moeten we over de weg, dan weer over een wandelpad en af en toe hebben we gewoon geen idee. De wandeling die 30 minuten zou moeten duren, kost ons meer dan een uur en dus zijn we uiteindelijk pas aan het einde van de middag bij de hot water streams.

Wat lekker!! Op de enorme, snelstromende, koude rivier, komt een watervalletje met heet water uit, dat via een aantal 'pools' het water van de rivier instroomt. Heerlijk plekje om even lekker te zitten en een douche te nemen ;). De wandeling heeft ons behoorlijk wat energie/tijd gekost, dus we hebben geen tijd meer om nog anderhalf uur heen en terug te lopen naar de Huka Falls verderop helaas, maar we zijn vandaag al dik tevreden!

Terug in het hostel kijken we heerlijk een filmpje vanuit bed. De volgende morgen is het alweer tijd om verder te gaan, nu naar Rotorua. Bij de bus ontmoeten we de Canadees weer, die we eerder ook al in de bus ontmoet hebben. Iedereen neemt een beetje dezelfde route :). Het is echt een grappige kerel, want hij begint steeds zomaar uit het niets een verhaal te vertellen. Dat kan van alles zijn, want hij roept gewoon wat bij hem op komt.

De bus doet er maar een uurtje over en onderweg zien we hier en daar al hete stoom uit de grond komen. Heel bijzonder gezicht kan ik je zeggen :). Aangekomen in Rotorua gaan we eerst naar het infocentrum, waar we wat folders bekijken over wat we hier willen doen. Er zijn een paar geisers en andere vulkanische fenomenen die je kunt bekijken, maar de manier waarop je dat doet en de prijs waarvoor verschillen nogal. Gelukkig heeft onze buschauffeur blijkbaar wat tijd te doden en blijkt hij een prima voorlichter, dus hij weet ons wat goede tips te geven. Ondertussen staat de Canadees met één van zijn nieuwe vrienden bij de balie en komt hij met een grote glimlach op ons aflopen: 'I'm going white water rafting this afternoon all of a sudden!' Na die mededeling loopt hij weer terug naar zijn vriendin naar de balie. Good on you :D. Grappige kerel.

Als we aankomen bij de receptie van ons hostel moeten we even slikken.. het ziet er nogal achterbuurterig uit.. Gelukkig gaan we door een andere deur naar binnen en komen we in een mooie, nette woonkamer. Onze kamer ziet er ook top uit gelukkig. 'Wat een geluk', zegt mijn moeder, 'dat we steeds in dit soort mooie hostels terecht komen.' 'Uh mam, waar denk je dat al die uren regelen in gaan zitten?!' ;)

We zijn hier een paar dagen en beginnen onze verkenning in het park, oftwel 'the thermal area'. Hier zijn bubbelende modderpoelen en meertjes waar de stoom vanaf komt (en een rotte eieren lucht!). Overal waar we kijken komen er stoomwolken uit het landschap vandaan, echt ongelooflijk! Zelfs uit mensen hun achtertuinen, putten en.. tussen straattegels vandaan! Blijkbaar komen die dingen soms zomaar ergens uit de grond zetten.

Op weg terug naar ons hostel komen we langs een kerk, waar een koor aan het zingen is, klinkt goed! Ze zijn nu nog aan repeteren, maar we begrijpen dat er over een uurtje een dienst is. Gaan we daar toch heen!
Dus doen we tussendoor wat boodschapjes en zitten we een uurtje later in de kerk. We worden heel vriendelijk ontvangen en meteen aangesproken door een aantal mensen. Of we weten wat de Destiny Church is? Nou, nee. Volgens de mevrouw met wie we praten, moeten we vooral niet geloven wat we allemaal horen. Maar wij hebben natuurlijk helemaal niets gehoord ;). Als mijn moeder probeert duidelijk te krijgen wat er dan gezegd wordt, blijft ze een beetje vaag, zoiets als: 'Ze zeggen dat ze ons geld willen, maar wij geven gewoon graag.' Later horen we dat als je bij de kerk wilt horen, je 10% van je jaarinkomen moet inleveren. Heb ik ff geluk, van een kale kip valt niet te plukken.

De dienst begint heel mooi, het koor brengt een aantal gospelliederen. Indrukwekkend, hoewel ik nooit begrijp waarom je daar nou perse zo moeilijk bij moet kijken. Daarna is het tijd voor de preek en dan gaat 'de pastoor' bidden. Alle mensen gaan in een kring om hem heen staan, hij legt zijn hand bij de mensen één voor één op hun hoofd en bidt voor hem. Het wordt me een beetje te griezelig, zeker als er een dame plat op de grond valt. Tijd om te gaan!

De volgende morgen nemen we de bus naar Whakarewarewa, een 'living village', waar nog steeds Maori's wonen (voor de bus daar naartoe nemen we maar de folder mee met de naam erop, want geen idee hoe we dit moeten uitspreken..). Zij zijn hier ooit gaan wonen, omdat ze gebruik konden maken van de heet water bronnen. Dat doen ze nu nog steeds: om in te baden en in te koken. Geniaal!

We krijgen eerst een show met Maori zang en dans te zien (best indrukwekkend, die liedjes van de krijgers!) en daarna geeft een van de afstammelingen van de dorpelingen een tour door het dorp, waarin hij ons uitlegt hoe ze (nog steeds) gebruik maken van de bronnen. Ze baden gezamenlijk (volgens onze gids: als jij binnenkomt en iedereen valt stil.. weet je dat ze het over jou hebben haha) in het hete water (dat blijkbaar heel goed is voor je huid en tegen bepaalde ziektebeelden), koken groenten in het water (gaat snel!) en hun 'Maori Microwave' is een rooster boven een heetwaterbron met een houten deksel erop. Bevroren kip is binnen een uur klaar :). De 'keuken' is ook voor gezamenlijk gebruik en als er een steen op de oven ligt, weet je dat ie in gebruik is.

Hij vertelt dat we ons op een gigantische breuklijn bevinden, die uitmaakt van een netwerk van breuklijnen. Sinds twaalf jaar geleden, de uitbarsting van de Etna, zien zij bijvoorbeeld een toename in activiteit van één van de geisers (van eens per uur/1.5 uur, naar 4 of 5 keer!). Drukt ons maar weer eens met onze neus op het feit dat we ons in een omgeving van actieve vulkanen en aardbevingen bevinden!

Aan het einde van onze tour (vraag me niet hoe hij het getimed heeft!), voelen we wat druppeltjes over ons heen vallen. Nee nee, zegt ie, geen regen, dat komt van de geiser! 'The Prince of Wales Feathers' (die zo heet omdat de prins hier op bezoek was en de geiser, die in tweeën uitbarst, op de veren op zijn hoed leek) is net aan het uitbarsten, wat een spektakel!! Als onze gids dan ook nog als afscheid in het Maori voor ons zingt op de achtergrond, is de ervaring compleet. Very impressive!
We blijven een goede tien minuten kijken hoe de geiser blijft spuiten en gaan daarna naar het cafe, waar maaltijden worden geserveerd die in de 'Maori Microwave' zijn klaar gemaakt (Hangi heet dat). Daarna maken we een wandeling langs de hete meren en modderpoelen hier aan de zijkant van het dorp. Het is het mafste landschap waar we allebei ooit zijn geweest.

Op de terugweg naar de bus is mam haar Maori aan het oefenen. 'Wat was hallo ook alweer?' vraagt ze. 'Kia Ora.' Ze herhaalt het een paar keer: 'Dat moet ik wel kunnen onthouden, dat lijkt op cure.'
Terug in het centrum van Rotorua lopen we langs een 'Mountain Jade' winkel, waar we als een stel gluurders door het raam een man aan het bekijken zijn die jade aan het slijpen is. Een van de verkoopsters wenkt ons naar binnen, we mogen blijkbaar ook gewoon de studio inlopen om even te kijken. Cool! Hij legt ons uit hoe hij werkt en hoe jade eruit ziet voordat hij het bewerkt heeft.

Daarna zien we in de winkel eindelijk wat betaalbare jade, in de vorm van een ketting. De verkoopster, een ouder vrouwtje, blijkt Nederlandse ouders te hebben en helpt ons in het Nederlands, hoewel ze 'dat uit haar tenen moet trekken'. Ze is nogal 'eager' om ons te helpen, want we hebben eigenlijk nog niet besloten of we het kopen of niet, of ze heeft het al aangeslagen op de kassa. Ik krijg ook niet echt de tijd om te bepalen welke ketting ik wil (de jade is in verschillende vormen geslepen), ze bonjourt ons bijna de winkel uit.

Uiteindelijk kies ik voor een moderne ketting met drie balletjes onder elkaar en gaat mijn moeder voor een aantal stukjes lichtgroene jade in de vorm van driehoekjes. Gaaf!!!! Zo blij dat we nu jade hebben en zo leuk ook om het aan elkaar te geven!

Het was weer een drukke dag en dus is het 's avonds lekker om op de bank te zinken, een beetje tv te kijken en daarna op tijd naar bed te gaan. De volgende ochtend komt mam's hoofd over het randje van haar bed, boven mij want we liggen in een stapelbed, en roept ze trots: 'Kaikoura!' Verbaasd vraag ik: 'Wat is er met Kaikoura?' 'Dat is toch goedemorgen?!' 'Nee mam, dat is Kia Ora, Kaikoura ligt aan de oostkust van het zuid eiland..'

Vandaag is het zoals voorspelt regenachtig, maar dat is niet erg, want we hebben een regeldag. We moeten voor de laatste paar dagen kiezen: of we gaan naar Coromandel of naar the Bay of Islands, ten noorden van Auckland. In Coromandel is een strand waar je je eigen badje in het zand kan maken dat volstroomt met natuurlijk heet water ('hot water beach', wat wij als snel omgedoopt hebben tot 'het hete konten ding'), maar dat is ook de enige grote attractie in de buurt. Leuk, maar misschien niet heel spectaculair. Dus besluiten we voor the Bay of Islands te kiezen, die wel spectaculair zouden moeten zijn. Uiteraard zijn we weer een paar uur bezig en het heeeeeeeeeeeel erg zat na een tijdje, maar we hebben wel een leuk programma voor onze laatste week: vanaf hier gaan we nog een paar dagen naar Bay of Islands, als afsluiting van onze reis. We sluiten de dag af met een biertje en een filmpje op de bank (heerlijk!).

De volgende morgen weer vroeg op voor de bus van 07.45 uur, richting de Waitomo Caves. Het meeste hebben we gisteren al ingepakt. Als we de laatste dingen nog bij elkaar rapen, is m'n moeder haar zonnebril kwijt. Hij kan het hostel niet uit zijn, maar hij is nergens te vinden. Snel leggen we nog een briefje op tafel en stuur ik een mailtje naar het hostel (de receptie is nog niet open) om te vragen of zij hem gevonden hebben.. duimen maar.

We reizen vandaag met GreatSights, de tourtak van Intercity, en blijken maar met zijn vijfen in de bus te zitten. Het gezelschap bestaat uit één slapende Chinees, een Spaans stel dat geen Engels lijkt te spreken.. en wij. Al leuke feitjes en weetjes die de chauffeur dus over de omgeving weet te vertellen, zijn aan ons gericht. Weer een soort van privé tour ;).

Zo wijst hij ons er onder andere op dat de melkkoeien hier van een gemengd Nederlands en Duits ras zijn, we vonden ze al zo herkenbaar.
Aangekomen bij de Caves krijgen we eerst een rondwandeling en uitleg over stalagmieten en stalagtieten. Jaja, bladibla, heel interessant.. maar daarvoor zijn we hier niet. Er zitten hier glowworms in de grotten! Het laatste deel van de tour gaan we met een bootje door de caves, met boven ons hoofd miljoenen gloeiende wormen, die op een sterrenhemel lijken. De gids heeft iedereen gevraagd stil te zijn en dus horen we alleen maar het water onder het bootje en de druppels die met een echo in het water vallen. Wowwiieee!! Magisch. Echt een hele bijzondere ervaring, hij gaat veel te snel voorbij!

We vervolgen onze weg naar Auckland en zijn nu nog maar met vier in de bus, dus we hebben de chauffeur weer voor onszelf. Een tikkeltje narcistische man die het wel leuk vindt om twee psychologen het een en ander wijs te maken, maar hij weet ons veel te vertellen over NZ en vooral het vulkanisch gebied, dus we vergeven het hem.

Hij vertelt ons dat hij op het moment van de grote uitbarsting in 1995 op de skipiste was. Wat het meeste indruk op hem had gemaakt, was dat de vulkaan geen herrie maakte, maar er meer een soort sissend geluid te horen was. Hij pakte zijn auto en reed naar Rotorua (niet zo goed voor je luchtfilter blijkt), waar de as zo'n vijf uur later neerdaalde. De as bestond niet zozeer uit vlokken, maar leek meer op talkpoeder, dat vermengt met water in een soort pasta veranderde. Interesting! Hij vertelt ons ook dat een vriend van hem vulkanoloog is en volgens hem Mt Rapehua binnenkort weer gaat uitbarsten. Het kratermeer is namelijk aan het afkoelen en dat betekent dat 'the vent' geblokkeerd is en de druk dus aan het opbouwen..

Hij vindt het ook wel interessant om zijn mening over Maori's met ons te delen, maar daarvoor zet hij eerst zijn microfoon uit, zodat de andere twee gasten niet mee kunnen luisteren. Volgens hem heeft Nieuw Zeeland het hoogste aantal 'kindermoorden door familieleden' en wordt het overgrote deel daarvan door Maori's gepleegd. Ook is het percentage werkeloosheid en alcohol- en drugsgebruik hoog onder Maori's. Iets minder rooskleurig beeld dan wij tot nu toe gezien hebben.

Na een rit van een paar uur zijn we weer terug in Auckland, waar we begonnen zijn. Nogal vreemd om 'nu alweer' hier terug te zijn, de tijd is zo snel voorbij gegaan! Morgen moeten we weer vroeg op om onze reis te vervolgen naar the Bay of Islands en we zijn moe van de lange reis vandaag, dus na een paar boodschapjes gedaan te hebben, gaan we lekker vroeg naar bed.

De volgende ochtend hop hop weer op, want we moeten om 07.30 dit keer de bus hebben richting Paihia. We nemen weer een GreatSights bus, omdat het kan en omdat het leuk is welke feitjes de chauffeurs ons weten te vertellen.

Vanaf de Harbour Bridge van Auckland hebben we een geweldig uitzicht over de stad, de kust en de buitensteden. De stad in staat een enorme file. Elke ochtend zo, zegt de chauffeur, omdat er in Auckland nauwelijks hoogbouw is en de stad van 1.5 miljoen inwoners (van de 4.5 miljoen in heel NZ!) dus enorm verspreid is.

Als we de stad uit zijn, rijden we door het binnenland verder over dit noorderlijkste stukje van Nieuw Zeeland. Tijdens onze busreizen tot nu toe hebben we tot onze verbazing weinig groen gezien, doordat er de laatste twee jaar droogte is geweest. Hier echter is het wel groen, omdat het hier wél geregend heeft. Zó hoort het er dus uit te zijn, in plaats van al dat gelige gras!

Bij de eerste tussenstop ziet onze chauffeur hoe mijn moeder haar rugzak eerst van haar been af moet wikkelen voor ze uit kan stappen. 'Don't you trust me?', vraagt ie met een knipoog. 'No, no, it's not you. I always loose things!'

De eerste tussenstop is bij een Maori dorp. Gisteren hebben we het met de buschauffeur gehad over 'de Big Mac index', oftewel: de prijs van een Big Mac verschilt overal over de wereld en geeft een indicatie van de economie van het land (even kort door de bocht). Toen besprak mijn moeder met de chauffeur dat koffie hier zo duur is en dat was hij wel met haar eens: hij haalt nooit koffie, maar maakt het lekker thuis zelf.

Dankuwel buschauffeur, want nu is mijn moeder ervan overtuigd dat koffie te duur is. Geen koffie dus voor ons! Gelukkig mogen we nog wel een heerlijke, warme, netuitdeoven, muffin delen. Als we weer in de bus zitten, zegt m'n moeder: 'Dat was nou echt een leuk plekje! Je zag dat die mensen hart voor de zaak hebben.. We hadden best ff een koffie kunnen halen.' Zucht.

De route brengt ons terug naar langs de kust, waar onze hele aardige buschauffeur ons ook nog even de tijd geeft bij een uitzichtpunt aan de oceaan, gaaf. Als we teruglopen merk ik een bordje op, op het hek waarlangs de bus geparkeerd staat: 'ELECTRIC. Have a nice day.' Dat vind ik nou humor.

De chauffeur legt ons verder nog één en ander uit over de Maori, die naar verluidt in Paihia voor het eerst aan land kwamen vanuit de Pacific islands. Volgens de overleveringen waren zij excellente navigoteren en zeer goed voorbereid op hun reis. Aangekomen in Nieuw Zeeland waren kano's hun belangrijkste transportmiddel en dus bleven ze dicht bij de kust en verplaatsten ze zich via rivieren. Tot de komst van de Maori's, waren er buiten vogels geen enkele andere dieren op het eiland!

Volgens hem is de overtuiging van veel mensen dat Maori stammen onderling zo geweldadig waren (zo voeren ze veldslagen over landeigenaarschap, wat ik vast heel slecht vertaal uit het Engels), dat als de Engelsen nooit hadden gekomen, ze elkaar hadden uitgemoord. Toen Abel Tasman hier aankwam, werden ook vier van zijn bemanningsleden door Maori gedood. Daar schrok ie zo van, dat ie nooit meer terug kwam. Een beetje een watje die Tasman, lijkt me zo..

Aangekomen in Paihia checkt de buschauffeur nog even bij m'n moeder of ze alles nog bij haar heeft, inclusief haar diamanten ;). We zijn uitgestapt bij de 'haven' (één aanlegsteiger), waar we al een geweldig uitzicht hebben over de baai. Woww... Morgen gaan we een boottocht doen en ik kan niet wachten.

We zoeken ons hotel op om de spullen te dumpen en daarna gaan we gauw weer terug naar het haventje, waar we ons met een zakje chips en een cidertje op één van de geweldige plekjes. Er is een grasveldje met daarop houten ligstoelen, een telefooncel dat functioneert als een minibibliotheek, een mozaïekbank en een piano voor vrij gebruik. Echt geweldig, het ziet er allemaal zo mooi uit en iedereen houdt het ook gewoon netjes.

Als we daarna een rondje lopen, vraagt een man met een tuk tuk ons of we een rondje mee willen. Gratis en als we daarna ons gul voelen, mogen we hem wel een pond geven. Top. We rijden met hem een stukje mee langs de kust.. mooi, mooi, mooi! We zijn zo blij dat we gekozen hebben om hier nog heen te gaan! Het landschap is tropisch en het weer ook, heerlijk :).

's Avonds, een beetje moe, halen we nog een fish 'n chips op de boulevard. We zien een 'special' van 16 dollar, voor twee vissen, patat en saus. Nou, klinkt goed. Nadat we hem besteld hebben kijken we nog eens op het menu, hmm.. het is goedkoper om apart vis en patat te halen, dat is vreemd. 'Komt vast door de saus, mam.' Saus... Of worst? Want we krijgen, vis, met patat.. en twee worsten. Uh? Sauce bleek sausages te zijn, wie verwacht dat dan ook bij fish 'n chips?!

De volgende ochtend doen we een 'Hole in the Rock / Dolphin seeking tour'. Zodra we de baai invaren zijn er al een aantal dolfijnen om ons heen, gaaf!!!! We hadden er niet zo bij nagedacht, we deden de tour meer voor het uitzicht en dolfijnen hebben we al bij Kaikoura gezien, maar dit zijn véél grotere dolfijnen én ze hebben een kleintje bij zich. Heel, heel tof om te zien.

We vervolgen onze tocht langs een aantal eilanden en gaan dan richting de 'world famous' hole in the rock. We vragen ons wel een beetje af wat er nou zo boeiend aan dat ding is. We hebben hem op foto's gezien en hij maakt niet echt indruk. Tot we dichterbij komen.. Het water rond de rots is zo enorm mooi donkerblauw, ik heb nog nooit zoiets gezien (blijkbaar door een warme stroming).

Aangezien de zee vandaag behoorlijk rustig is, zijn we in de gelukkige omstandigheid er ook onderdoor te mogen varen. En dat is gewoonweg spectaculair. De rots zelf is gok ik zo'n 50 meter hoog, het gat misschien 12 meter hoog en 9 meter breed. Net genoeg voor de boot, wat het dus zo spannend maakt. Voordat hij erin vaart maakt de boot behoorlijk vaart, wat het gevoel geeft alsof je in een achtbaan zit.

Er doorheen varen is echt met twee keer met je ogen knipperen voorbij en gaat dus veel te snel. Maar, lucky us!, we mogen nog een keer! Er is een tv crew aan de andere kant van de rots, die de boot graag wil filmen. Wooeehoooeee, we mogen nog een keer! :D

Op de terugweg richting Paihia worden we voor een uurtje afgezet op één van de eilanden, Otehei, waar we richting het uitzichtspunt lopen. De hele ochtend is het al een beetje bewolkt, maar net op dit moment komt het zonnetje te voorschijn. Onze dag kan niet meer stuk. We lopen naar het uitzichtpunt op één van de heuvels op het eiland, waar we over een groot deel van de baai en eilanden heen kijken. Woowww!! Het water is zoveel verschillende kleuren blauw en de zon laat het groen van de eilanden oplichten. Mag ik hier blijven?

ik zie mezelf hier wel voor een paar maandjes wonen. Wat ik dan ga doen, vraagt m'n moeder. Nou, 's ochtend hierheen lopen, zonsopgang kijken, duikje nemen in de zee, aan m'n boek werken (dat ik dan aan het schrijven zou zijn) tot zonsondergang, die vanaf de heuvel ook bekijken en daarna zeer tevreden gaan slapen.

De laatste stop van de boot is Russell, een 'historic town'. Dit was de eerste Engelse settlement en in de 19e eeuw de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Begon vast heel mooi, maar het eindigde met de bijnaam 'the hell hole of the Pacific'. Dronken 'whalers' en ex-gevangen uit Australië hadden hier blijkbaar geen tekort aan alcohol en prostituees. Niet echt een goede afspiegeling van Nieuw Zeeland vond men.

Er schijnt hier nog een mooie wandeling te zijn, maar we hebben onze portie voor vandaag wel gehad en bovendien gaat het regenen. Er zijn hier wel een paar leuke art gallaries waar we ons een tijdje vermaken, waarna we de boot weer terug nemen naar Paihia. Als we van de boot afstappen raak ik aan de praat met een vrouw uit Australië die hier met haar gezinnetje op vakantie is. Ik heb zo'n vijf minuten met haar gepraat als ze me haar nummer geeft en vertelt dat als ik ooit terug kom in Newcastle, ik bij hen kan logeren. M'n moeder weet niet wat me overkomt. Jep, zo zijn Aussies nou mam :D.

M'n moeder heeft in de Lonely Planet over een wandeling van een uurtje vanuit Paihia, door een bos richting een uitzichtpunt. Je zou hier ook nog van die enorme bomen moeten kunnen zien, die hoger noordelijk boven Auckland talrijk groeien. De wandeling maken we de volgende ochtend, alweer in heerlijk zonnig weer, terwijl het in de rest van NZ regent :D. Wel goed opletten trouwens, want blijkbaar zitten we onder een gat in de ozonlaag en daardoor verbrand je hier als een malle. Je voelt hier de zon gewoon prikken op je huid.

Waar ik ook nog steeds van kan genieten, is dat ik gewoon door een bos kan lopen zonder op slangen of spinnen te hoeven letten! :) De wandeling is mooi, maar hele grote bomen zien we niet. Vanaf het uitzichtpunt hebben we een geweldig uitzicht over de baai waar Paihia aan ligt en de baai verderop. We blijven er lekker een tijdje zitten om van het uitzicht te genieten, want vandaag is onze laatste volledige dag. Morgen reizen we terug naar Auckland en de volgende dag vlieg ik al.
De rest van de dag genieten we nog lekker van het dorpje en het uitzicht. We bezoeken een 'handcraft' marktje en kopen de laatste souvenirs, trakteren onszelf op één van de beste pizza's die ik ooit heb gegegeten, sluiten af met een biertje op een terrasje bij zonsondergang en kijken daarna vanuit bed een detective. Genieten.

De volgende dag gaan we weer terug naar Auckland, een bustocht van een paar uurtjes. Als we aan het einde van de middag onze kamer ingericht hebben (in het hotel waar we ook begonnen zijn, nu met uitzicht over een stukje skyline van de stad, vet :D), gaan we vieren dat het onze laatste avond is. We gaan naar wat wij het leukste stukje van Auckland vinden (van wat we gezien hebben dan), de haven. Aan de haven vinden we een bar/restaurant waar een eenmansband aan het spelen is.

De enige vrije tafel is nog recht voor de zanger en dus trekken we behoorlijk zijn aandacht. We zijn ook de enigen die applaudisseren, dat kan ook mee helpen ;). Levert ons het privilege op om zoveel verzoeknummers te doen als we willen en dus zingt hij voor ons het zeer geschikte 'sitting on the dock of the bay' en 'save tonight'. Nice! :D

Het blijkt ook nog een aardige gozer te zijn, want als hij klaar is met zijn gig, komt hij bij ons aan tafel zitten. Het is echt leuk om met hem samen een beetje terug te kijken op onze afgelopen maand. Als ik hem vertel dat m'n moeder zich nogal zorgen maakt over het smokkelen van schelpen, stel hij haar gelukkig gerust: 'They don't really care what you take out of the country, just what you bring in. I don't think there's anything you can't bring into Holland ;).' 'No', zeg ik, 'that's why I bought a kilo of heroin here for my mom to bring to Holland.' 'That's not a kilo anymore is it, since you've been travelling for a month?' 'No, no, right.. my mom didn't look like this a month ago!'

Zo vertellen we hem wat we allemaal nog meer gezien (en niet hebben kunnen zien, wat hij hoofdschuddend aanhoort) in Nieuw Zeeland en dat geeft meteen een mooie conclusie: 'We've been travelling together for a month and we're still getting along perfectly, it's pretty special!'

De volgende dag vlieg ik pas om 18.30 en dus hebben we behoorlijk wat tijd tijd nog, die we besteden in de 'Auckland Art Gallary', een mooi museum met moderne en klassieke kunst. We vermaken ons een paar uur (helpt ons allebei een beetje rustig te worden ;)), dan lunchen we samen in een parkje en dan.. is het tijd om te gaan.
Het kost ons de nodige traantjes om afscheid te nemen, maar gelukkig zien we elkaar snel weer! :)

Ik zou nog een mooie terugblik kunnen geven op de afgelopen maand, maar als het goed is werkt mijn moeder hard aan een epiloog in het vliegtuig, dus die eer laat ik mooi aan haar :). Ik ben heel benieuwd! Als ze maar niet vergeet te zeggen hoe geweldig mooi en divers Nieuw Zeeland is, hoe we samen genoten hebben.. en wat een geweldige organisator ik ben :p.

Op naar nieuwe avonturen!