Epiloog

Inmiddels alweer een paar dagen thuis waar ik een warm welkom heb ervaren van al die lieve mensen om mij heen. Ik heb wel gemerkt dat een maandje niets anders te doen hebben dan prachtige dingen zien en beleven zonder verplichtingen snel went. ’s Morgens de bus instappen op weg naar nieuwe plekken en avonturen zonder sores.

Mede mogelijk gemaakt door Sanne die de sores van de planning, het regelen van de bus, het zoeken naar de goedkoopste en tevens ‘motherproof ‘ onderkomens voornamelijk voor haar rekening heeft genomen. En wat hebben we een prachtige dingen gezien en bijzondere mensen ontmoet!

Voorbeelden?: De honderden dolfijnen die de boot begeleidden bij Kaikoura; De eerste witte bergtoppen na de zomer vanwege een polar blast; De sounds met hun prachtige baaien bij Picton; De treintocht dwars door de Alpen met indrukwekkende verhalen over de bouw van dat spoor; De woeste monding van de Grey met dolfijnen die met de golven aan het spelen zijn; De track door Abel Tasman national park met de prachtigste boomvarens en strandjes waarvan ik dacht dat ze alleen op gefotoshopte plaatjes bestonden;

En toen terug naar het noordeiland waar we eerst weer die gekke draaiwinden rond Windy Wellington ervaarden; De track in Tongariro national Park langs de vulkanen en in zo’n mystieke omgeving dat ik heel goed begrijp dat de Lord of the Rings daar is opgenomen; Lake Taupo die de mooiste zonsondergang aller tijden heeft laten zien; Rotorua, het meest maffe gebied wat ik heb gezien, waar de stoom soms door de straatstenen omhoog komt en waar de aarde heet aan het blubberen is hier en daar; Waitomo Caves, waar je ineens onder de grond in een bootje zit waar de pikkedonkere grot wordt verlicht door duizenden lichtjes geproduceerd door glimwormen; Auckland, een multicultistad met havengebied waar jong en oud zich heerlijk kan vermaken; en als afsluiting de prachtige subtropische Bay of Islands waar het water door de stromingen de prachtigste tinten blauw en groen te voorschijn tovert.

Dat allemaal, en dan ben ik vast nog wel e.e.a. vergeten. Algemene dingen zoals hoe behulpzaam de Kiwi’s (Newsealanders) zijn. En hoe trots op hun land. Hoe serieus ze aan de slag zijn om de natuur te behouden en zelfs weer in de oorspronkelijke staat terug te brengen: de parken weer ‘evergreen’ en zonder mammels zodat de vogels weer alle kans krijgen daar uit volle borst te zingen.

Sanne en ik hebben samen als rondreizend moeder-dochter-duo best de aandacht getrokken van veel mensen, die naar het leek om het hardst probeerden het ons naar de zin te maken. En dat is goed gelukt! En het meest bijzondere van alles is toch eigenlijk wel dat we 24/7, een hele maand lang, samen hebben doorgebracht zonder aan het eind te zeggen: ”Nou, ’t is mooi geweest maar nu ben ik het zat“. Integendeel: het afscheid viel best zwaar. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat die lieve, ondernemende , resourcevolle dochter van ons, ook in het laatste deel van haar tour eruit gaat halen wat erin zit!